In Het oog van de school neemt Helen Scales ons mee naar de wondere onderwaterwereld en laat ze zien wat we allemaal kunnen leren van en over vissen.
Haringen communiceren met elkaar via flatulentie. Ze laten bellen ontsnappen uit hun achterste en via het geluid dat hierbij vrijkomt onderhouden ze ’s nachts contact met hun soortgenoten. Ik probeer me direct voor te stellen hoe de wereld eruit zou zien als dit bij mensen ook de gevestigde vorm van communicatie was geworden. Hoe onze telefoons eruit hadden gezien en of de gesprekken hoorbaar geanimeerder zouden zijn na het eten van een Frans uiensoepje.
Voordat ik Het oog van de school van Helen Scales in handen kreeg, hield mijn kennis van vissen op bij de rand van het aquarium van de plaatselijke dierenwinkel. Ik blijk hierin niet alleen te zijn. Zo is een grote meerderheid van de mensen niet in staat om de kabeljauw op zijn bord in het wild te identificeren.
Gelukkig hadden we ons geen leukere inwijding in de ichtyologie kunnen wensen. De liefde van Scales voor vissen en de onderwaterwereld spat van elke pagina af. Als de laatste bladzijde is omgeslagen, beschikt de lezer over een uitgebreid palet aan vissenfeitjes, zonder dat het boek in een saaie vist-je-dat-opsomming ontaardt.
Hippe vissen
Beeld: iStockPhoto
Het boek is een combinatie van wetenschap, anekdotes over wetenschappers en beeldend omschreven ervaringen. Zo wordt er uitgebreid stilgestaan bij de definitie van ‘de vis’, en leer je dat guppy’s vanwege hun rijke kleuren en snelle aanpassingsvermogen een geliefd studieobject van wetenschappers zijn. Er lijkt zelfs enige mate van modegevoeligheid aanwezig bij deze hippe beestjes.
Scales heeft onderzoek gedaan op de mooiste plekken op aarde. Al lezend over prachtige koraalriffen met een eindeloze variëteit aan vissen, zou je bijna vergeten dat je zelf geen duikpak aan hebt en op de saaie droge bank zit.
Mis niet langer het laatste wetenschapsnieuws en meld je nu gratis aan voor de nieuwsbrief van New Scientist.
Lees verder: