Dezelfde technologische drift die de aarde naar de knoppen dreigt te helpen, kan ook bijdragen aan oplossingen. In Onder een witte hemel brengt Elizabeth Kolbert een bezoek aan verschillende projecten die als doel hebben om naderende ecologische rampen af te wenden.
Ze beschrijft pogingen om superkoraal te kweken dat bestand is tegen opwarmende oceanen, de ontwikkeling van methodes om CO2 uit de lucht op te vangen, en een bizar plan om met synthetische wolken zonlicht terug de ruimte in te kaatsen. Daarbij hanteert Kolbert een literaire schrijfstijl die niet altijd lekker uit de verf komt. De inleidingen van sommige hoofdstukken duren tergend lang. Waarom lees ik dit? Waar wil de auteur heen? Wie zich daar niet aan ergert, heeft met dit boek een mooie bundeling van inspirerende geo-engineeringprojecten te pakken.
