In de biografie Hawking Hawking maakt Charles Seife korte metten met ons mythische beeld van Stephen Hawking
Het brein dat het universum overmeesterde, zat gevangen in een gebroken lichaam. Dat is de kern van de mythe van Stephen Hawking, de aan een rolstoel gekluisterde natuurkundige die wereldwijd bekendstaat als het grootste genie van onze tijd.
In Hawking Hawking laat Charles Seife zien hoe dit symbolische beeld voor Hawking zelf zowel een zegen als een vloek was. Het publiek verlekkerde zich aan Hawkings handicap, grootse uitspraken en persoonlijke schandalen, maar toonde maar weinig interesse voor datgene wat hij met ons wilde delen: zijn wetenschap.
Het publiek is echter niet de enige schuldige in dit verhaal, stelt Seife. Hawking maakte zelf dankbaar gebruik van de mythe rond zijn persoon om zijn fans te bespelen, roem te vergaren en geld binnen te harken om zijn zorg te bekostigen.
Flinke berg arrogantie
In Hawking Hawking is het leven van Hawking tot in detail uitgewerkt, van eind tot begin, en daar zit de kracht van dit ontstellend eerlijke boek: Seife schuwt er niet voor om ook de lelijke kanten van Hawking te tonen. Ja, hij was een genie, maar na wat vroege hoogtepunten waren zijn bijdragen aan de wetenschap beperkt. Ja, wereldwijd lazen mensen zijn boeken, maar ze waren slecht geschreven, en bovendien nauwelijks door Hawking zelf. Ja, Hawking onderscheidde zich als student, maar dat ging gepaard met een flinke berg arrogantie.
Seife laat de imperfecte mens achter de perfecte wetenschapsheld zien. Zijn onflatteuze maar briljante biografie onderscheidt zich daarmee van eerdere werken die hetzelfde poogden te doen: Seife durft de vraag ‘wat maakte Hawking Hawking’ eindelijk eens ongewassen te beantwoorden.
