Als je een boek over wespen schrijft, weet je dat je in een niche zit. Om dan toch een breed publiek aan te spreken, is puur vakmanschap nodig. Vakmanschap dat in De wesp van Seirian Sumner helaas ontbreekt.
Het boek vertelt zeker nieuwe dingen over wespen, maar geen zaken waarvan je echt van je stoel valt. Sumner heeft bij het schrijven bovendien een aantal onbegrijpelijke keuzes gemaakt. Zo maakt ze zich enorm druk over de publieke opinie over wespen.
Daarnaast lijkt ze een grote fascinatie voor kunstgeschiedenis te hebben, en probeert ze die op een heel gekunstelde manier te verwerken in een boek over wespen. De doelgroep van De wesp blijft hierdoor beperkt tot mensen die zowel een fascinatie voor wespen hebben als waardering voor de literaire kunstgrepen van Sumner.
