Niets wijst erop dat de evolutie het ontstaan van de mens als doel heeft gehad. En niets wijst erop dat het leven draait om één enkel individu. Hoe komt het dan dat we onszelf toch zo belangrijk, zo uniek vinden? Hoewel de gedragingen van groepen mensen structureel gelijkenis vertonen met wat wel een superorganisme is genoemd, is ieder individueel lid van zo'n groep er stellig van overtuigd dat hij zich beweegt met volledige controle over zijn eigen gedachten, eigen handelingen, en eigen gevoelens. Over deze ietwat ongemakkelijke paradox gaat DE MIERENMENS. Vanuit een oorspronkelijke verwondering voert JELLE REUMER ons langs de gebeurtenissen van onze tijd, waarin een tot in het absurde doorgevoerde individualisering samen lijkt te vallen met een bijna dwangmatig groepsgedrag dat doet denken aan een school vissen of een zwerm spreeuwen. Leeft de mens steeds liever teruggetrokken in een zelfgekozen privé-domein, of vormt hij een steeds beter aangepaste schakel in een superbrein - opgebouwd uit de gezamenlijke hersenen van al die mensen die via onzichtbare glasvezeldraden met elkaar verbonden zijn? Op zijn zoektocht naar de verklaring van deze paradox ziet Reumer een nieuwe, niet eerder beschreven mensensoort vorm krijgen, die de evolutie meer recht lijkt te doen dan ons lief is. DE MIERENMENS is geen futuristisch of apocalyptisch scenario. Integendeel. Jelle Reumer houdt zich aan dezelfde feiten als waar het leven zich al een evolutie lang aan heeft gehouden, want ook de toekomst is aan de evolutie.
