Vogelpoep en glitterpruik

Elk jaar is het raak: ergens in februari verschijnt er een rood, geel en groene waas voor mijn ogen en die klaart pas weer op als ik ten minste één dag carnaval heb gevierd. Daarom hoste ik vorige week met veren op mijn hoofd en met schmink op mijn gezicht door de feesthal van mijn Limburgse geboortedorp.

Antropologen snappen heel goed waar deze bijzondere neiging vandaan komt. Carnaval is een omkerings­ritueel, zeggen zij. Maatschappelijke rollen worden kortstondig van de tafel geveegd; de normen die ons gewoonlijk in het keurslijf houden, gaan voor even niet op. Eigenlijk komt het hierop neer: je hoeft even niet jezelf te zijn.