Hap-hap-haat

Mensen die lijden aan misofonie ­ervaren diepe kwellingen bij geluiden uit de ­cate­gorie smak, slurp, snuif, kuch en zucht. Nieuw onderzoek stemt experts ­optimistisch over mogelijke ­behandeling, maar de diepere toedracht van deze aandoening blijft raadselachtig.

Vieze geluiden vies vinden geldt nu als een geestesziekte?

Zeker niet. Om de diagnose misofonie te ontlopen, hoeven we ook in de toekomst geen glimlach te veinzen terwijl de huisarts een kop kippensoep opslurpt of een rochel slijm ophoest. ‘Misofonie gaat veel verder dan bepaalde geluiden onaangenaam vinden’, zegt psychiater Arjan Schröder. Hij verrichte aan het Amsterdam UMC pionierend onderzoek naar misofonie. ‘Het gaat om mensen die intense woede of walging ervaren bij specifieke geluiden en daar dusdanig onder lijden dat ze vermijdend gedrag vertonen, tot verhuizing, ontslag of scheiding aan toe.’ Misofonie betekent letterlijk ‘geluidshaat’, maar ­verschilt van een algemene geluidsintolerantie. Britse wetenschappers toonden ­bijvoorbeeld aan dat mensen met misofonie relatief mild reageren op irritante geluiden zoals hoge pieptonen, maar fysiologisch, emotioneel en qua hersenactiviteit een ­hevige respons laten zien bij blootstelling aan hun ‘triggergeluiden’, die per persoon ­verschillen. Zo gruwelt de een van niesgeluiden, terwijl de ander begint te sidderen wanneer zijn geliefde sabbelt op een honingdropje. Gemene deler is dat ‘vleselijke’ geluiden vanuit de menselijke mond of keel het meeste leed teweegbrengen.