Alternatieven voor een tweede aarde

Van werelden die eenzaam door het heelal zwerven tot planeten als de rond twee ­zonnen draaiende wereld Tatooine uit Star Wars: astronomen rekken de definitie van ­bewoonbare exoplaneten flink op.

In een donker, schijnbaar leeg universum is de vaalblauwe stip van onze wereld een baken van hoop voor het idee dat er leven mogelijk is. De samenloop van omstandigheden die het leven hier mogelijk maken, is verbijsterend. Zo heeft de aarde een rotsachtige korst die in tektonische platen is gebroken, waardoor gassen vrijkomen die het leven in staat stellen om te ademen. Ook draait onze planeet rond de zon in de zogeheten bewoonbare zone van het zonnestelsel: een smalle ring die te warm noch te koud is, waardoor er vloeibaar water kan voorkomen. Elk levend wezen dat ons bekend is, van een bacterie tot een blauwe vinvis, heeft water nodig om te kunnen overleven.

Het is daarom niet verwonderlijk dat we naar buitenaards leven speuren op planeten die een kopie zijn van de aarde. Het frustrerende is dat er daar maar zo weinig van bekend zijn en dat ze zo ver weg staan. Op slechts een handvol van de duizenden exo­planeten – planeten die niet tot ons zonnestelsel behoren – komen omstandigheden voor die lijken op de onze. De meeste andere cirkelen verschroeiend dicht rond hun zon of er juist op ijzige afstand omheen. Anderen zwieren in lussen rond twee sterren, draaien rond een allang uitgedoofde ster of zwerven eenzaam door de kosmos, geheel verstoken van enige zonnewarmte.

Leven op dergelijke planeten werd ooit onmogelijk geacht. Recent onderzoek doet echter vermoeden dat op dergelijke vreemde, wonderlijke werelden toch leven mogelijk is. Tijd om alle regels overboord te gooien en om te beginnen aan een onwerkelijke interplanetaire reis.