Blinde muizen kunnen dankzij celtransplantaties weer zien. Wetenschappers herstelden hun lichtgevoeligheid door in de ogen van de diertjes nog ontwikkelende cellen te plaatsen.
Voorheen blinde muizen reageerden weer op lichtprikkelingen, constateerden onderzoekers van Oxford University. De proefdiertjes waren blind omdat ze alle lichtgevoelige cellen in hun netvlies hadden verloren. Onder leiding van oogexpert Robert MacLaren plaatsten de onderzoekers zogenaamde precursor-cellen in de muizenogen. Deze cellen zijn al wat ontwikkeld ten opzichte van stamcellen, maar hebben nog niet één specifieke functie ingenomen. De behandeling boekte al snel resultaat: na twee weken zagen de wetenschappers bij tien van de twaalf muizen een nieuwe lichtgevoelige laag op het netvlies.
Nieuwe technologie onthult het verborgen leven van dinosauriërs
Van migrerende planteneters tot toegewijde ouders: paleontologen ontrafelen stukje bij beetje het gedrag van dinosauriërs.
‘We ontdekten daarbij dat als je genoeg cellen tegelijkertijd transplanteert ze niet alleen lichtgevoelig worden, maar ook de verbindingen aanmaken die nodig zijn om betekenisvolle plaatjes te vormen’, meldt oogchirurg Mandeep Singh in een persverklaring.
De onderzoekers hopen dat hun onderzoek bijdraagt aan een toekomstige behandeling van retinis pigmentosa. Mensen met deze erfelijke aandoening lijden aan achteruitgaand zicht doordat de lichtgevoelige cellen in hun netvlies langzaam afsterven. Bij deze mensen zou MacLaren graag gebruikmaken van zogenaamde iPS-cellen – stamcellen die gevormd zijn uit cellen van de patiënt zelf. Deze cellen kunnen nog alle functies innemen, en zijn daarmee in een iets vroeger stadium van de ontwikkeling als de gebruikte muizencellen. De volgende stap is de juiste menselijke cellen te vinden om deze iPS-cellen te vormen, verklaren de onderzoekers.
Muizen met normaal zicht vermijden lichte gebieden omdat ze nachtdieren zijn. Op deze video is te zien hoe de voorheen blinde muizen na het herstel van hun netvlies hetzelfde gedrag vertonen.
Ans Hekkenberg
Afbeelding: Oxford University & Wikimedia Commons/Rama
