Wanneer een wormgat verstoord raakt, kunnen de ‘monden’ aan beide uiteinden uitdijen en dichter bij elkaar komen. Vervolgens maken ze zich los van elkaar en veranderen ze in gewone zwarte gaten. De trigger voor zo’n dood zou elke vorm van energie kunnen zijn die het wormgat verstoort – inclusief iemand die erin springt.
Wormgaten zijn hypothetische tunnels tussen twee zwarte gaten die ver van elkaar verwijderde delen van de ruimtetijd met elkaar verbinden, of zelfs verschillende universums. Er is geen bewijs voor hun bestaan – of voor het bestaan van verschillende universums – maar onze huidige natuurwetten laten ze wel toe.
Theoretisch astrofysicus en kosmoloog Igor Novikov van het Niels Bohr-instituut in Kopenhagen voerde samen met collega’s computersimulaties uit om te bekijken wat er zou gebeuren als een wormgat dat twee heelallen verbindt uit evenwicht wordt gebracht, bijvoorbeeld door een energiestoot.
Thomas Hertog werkte samen met Stephen Hawking en onderzoekt de oerknal
Tijd en natuurwetten zijn voortgekomen uit de oerknal, in een chaotisch proces van toevalligheden, zegt theoretisch natuurkun ...
Steeds wijdere keel
Eerder werk liet zien dat dit ertoe zou kunnen leiden dat de twee universums worden verenigd. Volgens de simulaties van Novikov en zijn team is dat echter niet het geval. Hun berekeningen wijzen uit dat de ‘keel’ van het wormgat – de tunnel die de twee universums verbindt – wijder en wijder wordt, terwijl de lengte met de lichtsnelheid krimpt.
Uiteindelijk verdwijnt de verbinding tussen de twee uiteinden. Daardoor blijft er geen wormgat achter, maar twee zwarte gaten, elk in zijn oorspronkelijke universum.
Onfysische gebeurtenis
Eén manier om een wormgat uit evenwicht te brengen, is door erin te springen. Dat zou betekenen dat door een wormgat naar een ander universum reizen niet mogelijk is. Dat zou simpelweg de verbinding tussen de twee universums verbreken. De springer valt vervolgens in een gewoon zwart gat.
Don Marolf, theoretisch natuurkundige aan de Universiteit van Californië te Santa Barbara, zegt echter dat de berekeningen afhankelijk zijn van een type quantumveld dat waarschijnlijk niet bestaat. Hij stelt dat er niet alleen geen bewijs is voor het bestaan van de wormgaten waar Novikov en collega’s aan rekenen, maar dat ze ook ‘alom gekoesterde natuurkundige principes aan hun laars lappen’. Volgens hem is het op deze manier uit elkaar vallen van een wormgat ‘een hypothetische en erg onfysische gebeurtenis’.