De oceaan zit vol plastic, er is plastic aangetroffen in vissen en nu blijken ook mensen plasticdeeltjes in hun lichaam te hebben. Het is tot nog toe onduidelijk hoe schadelijk deze microplastics zijn.
Onderzoekers van de Medische Universiteit in Wenen en het Milieuagentschap Oostenrijk presenteerden hun conclusies op een congres in Wenen. Volgens onderzoeksleider Philipp Schwabl laten de resultaten zien dat mensen zonder dat ze het weten plastic binnen krijgen. Deze kleine stukjes plastic zouden gevolgen kunnen hebben op de gezondheid. ‘Bij onderzoek naar dieren zijn de meeste microplastics gevonden in de darm. De kleinste plasticdeeltjes kunnen echter in de bloedbaan, het lymfesysteem en zelfs de lever terechtkomen. Verder onderzoek is nodig om te bepalen wat de effecten zijn op het menselijk lichaam’, aldus Schwabl.
Softies? Sneeuwvlokjes? Niks daarvan – Gen Z is superkrachtig, zegt deze neurowetenschapper
Niks sneeuwvlokjes. Volgens neurowetenschapper Eveline Crone zijn hedendaagse jongeren juist sterk in een extreem ingewikkelde tijd.
De onderzoekers analyseerden de ontlasting van acht personen uit onder meer Nederland en Oostenrijk. Bij alle acht troffen ze microplastics van 50 tot 500 micrometer aan. In totaal vonden ze negen verschillende soorten microplastics. Polypropeen (PP) en polyethyleentereftalaat (PET) kwamen het meeste voor. Polypropeen wordt gebruikt in bijvoorbeeld chipszakken en tuinmeubels. Polyethyleentereftalaat komt voor in statiegeldflessen.
Het is nog niet duidelijk wat de precieze bron van de microplastics is. De deelnemers hielden een voedingsdagboek bij zodat de onderzoekers konden controleren of zij via hun voeding in aanraking kwamen met plastic. Alle acht personen aten voedsel uit plastic verpakkingen of dronken uit plastic flessen. Zes van de acht personen hadden vis gegeten.
Gezondheidseffecten
Stefan Kools, onderzoeker ecotoxicologie bij wateronderzoeksinstituut KWR, gaat ervan uit dat deze deeltjes te groot zijn om opgenomen te worden door de cellen in ons lichaam. ‘Nanoplastics zijn 1000 keer zo klein zijn als microplastics. Die kunnen in theorie worden opgenomen door de cellen of in de bloedbaan terechtkomen. Maar deze deeltjes zijn niet onderzocht.’
Volgens Kools is het onderzoek te beperkt om sterke uitspraken te kunnen doen. ‘Bij dit soort studies is de variatie in de metingen, dus in het aantal deeltjes, over het algemeen zeer groot. Acht personen vormen een te kleine testgroep om iets over de uitkomsten te zeggen. Een herhaling van dit onderzoek zou zomaar een ander getal kunnen opleveren.’
Van onderzoek naar de effecten van plasticdeeltjes bij dieren worden we volgens Kools niet veel wijzer. ‘Er zijn nog te weinig studies die overtuigende resultaten laten zien die direct vertaalbaar zijn naar mensen.’ Er is dus meer onderzoek nodig om erachter te komen of er bij iedereen microplastics aanwezig zijn en wat de gevolgen daarvan zijn op onze gezondheid.
