Donkere energie lijkt steeds zwakker te worden

MWH Bischot, durf verder te gaan met uw theorie! Wat denk je van volgend artikel?

Het Universum daagt de wetenschap uit.

Het Universum daagt de kosmologen en de deeltjesfysici uit om logischer en efficiënter te werk te gaan.

Rik Gielen, PhD Physics

Wij, het Universum, constateren samen met jullie dat de fysica donkere tijden kent. De grootste problemen zijn: donkere materie en donkere energie, zwarte gaten en de oerknal. Deze fenomenen zijn, naast zovele andere, door jullie wetenschappers nog steeds niet goed begrepen. Vandaar onze uitdaging.

Om de elementaire deeltjes te beschrijven werken jullie met deeltjes die één punt in de ruimte in beslag nemen (het Standaardmodel) en deeltjes die lijnen zijn (de Snaartheorieën). Ook kennen jullie objecten, de zogeheten p-branen, die twee- of meer-dimensionale volumes in de ruimte innemen. (Een deeltje kan worden beschouwd als een 0-braan en een snaar als een 1-braan, maar er zijn p-branen met p=2 tot p=9.) Deze en andere theorieën zijn duidelijk verschillende benaderingen van een zekere fundamentele theorie waarnaar jullie op zoek zijn, maar jullie hebben die tot dusver nog steeds niet gevonden.

Wij, het Universum, dagen jullie uit! Het lijkt logisch en efficiënt om over te stappen op drie-dimensionale deeltjes. Wat te zeggen van drie-dimensionale kwantumbytes, die zijn samengesteld uit acht drie-dimensionale kwantumbits.

Zo’n kwantumbit is het aller-aller-kleinste deeltje van het heelal. Het heeft een afmeting die kleiner is dan de Plancklengte welke gelijk is aan lp = 1,616199 × 10^-35 m (vandaar onzichtbaar en niet detecteerbaar). Een kwantumbit is een diffuus kwantumwolkje (= onduidelijk, vaag, verspreid, zonder bepaalde grens, niet goed afgelijnd) met een onbepaalde intrinsieke spin en het beweegt veel, hevig en onvoorspelbaar. Het bevindt zich in superpositie, het bevindt zich in al zijn mogelijke kwantumtoestanden.

Al de kwantumbits van gans het universum te samen genomen, vormen een allesomvattende oceaan van energie die we kunnen identificeren met de donkere energie. Voila, al één probleem opgelost. De donkere energie is de allesomvattende kwantumbits-energie.

De kwantumbytes dan, opgebouwd uit telkens acht kwantumbits, zijn ofwel fermionen (quarks, elektronen en neutrino’s), ofwel bosonen (gluonen, nuonen (zie verder!), fotonen en gravitonen), de elementaire deeltjes van het zichtbare heelal. Het meest logische is dat de kwantumbytes driedimensionaal zijn en hun vorm kan eveneens omschreven worden als diffuse kwantumwolkjes in superpositie. De kwantumbyte wolkjes hebben afmetingen die veel groter zijn dan de Plancklengte, vanwege het onvoorspelbaar gedrag van de kwantumbits waaruit ze zijn samengesteld.

De bosonen zijn de krachtvoerende deeltjes, ook wel boodschapperdeeltjes genoemd. Ze zijn de aanbrengers van de vier fundamentele natuurkrachten (sterke en zwakke kernkracht, elektromagnetische kracht en zwaartekracht). Ze laten de kwantumbits, die overal aanwezig zijn, weten dat er krachten uitgevoerd moeten worden, dat er gewerkt moet worden. En het zijn uiteindelijk de kwantumbits die de vier fundamentele natuurkrachten uitoefenen, die dus het werk doen.

De algemene relativiteitstheorie van Einstein (een meetkundige, geometrische theorie van de zwaartekracht waarin wordt aangenomen dat zowel massa als energie de ruimtetijd doen krommen, en dat deze kromming de beweging van vrije deeltjes, waaronder ook het licht, beïnvloedt) en de kwantummechanica (een natuurkundige theorie die het gedrag van materie en energie met interacties van kwanta op atomaire en subatomaire schaal beschrijft) zijn niet te verzoenen, zoals jullie constateren. De relativiteitstheorie bestudeert het oneindig grote, de kwantummechanica het oneindig kleine. De twee belangrijkste succestheorieën van de natuurkunde worden in de praktijk naast elkaar, elk op hun eigen ‘terrein’, toegepast. Maar er bestaan raakvlakken waar beide theorieën toegepast zouden moeten kunnen worden, zoals de structuur van zwarte gaten en het prille begin van de kosmos (de oerknal). Jullie zijn er nog steeds niet in geslaagd om beide theorieën in een gemeenschappelijk kader onder te brengen en zo een kwantumtheorie van de zwaartekracht te ontwikkelen.

Wij, het Universum, vragen het jullie. Moeten beide theorieën met elkaar verzoend worden? Neen! Een meetkundige theorie verzoenen met de kwantumtheorie is onmogelijk. Laat Einstein vallen wanneer jullie zwarte gaten en de oerknal willen bestuderen.
Het hierboven beschreven model met kwantumbits/bytes laat wel toe om de vier fundamentele natuurkrachten met de kwantumtheorie te beschrijven, ook de zwaartekracht. De kwantumbits, op aanwijzen van de bosonen, voeren de gepaste krachten uit in elke fysische situatie. Op grote afstanden werken ze zich niet uit de naad om massa’s elkaar te laten aantrekken. Op Planckniveau tonen ze zich hoe ze echt zijn als oerkrachten, net zoals de andere natuurkrachten. Ze produceren dan witte dwergen, neutronensterren en stellaire zwarte gaten. Op die manier ligt de Theorie van Alles (TOE, Theory of Everything), in het verschiet. Zo, een tweede probleem opgelost.

En dan nu de oerknal. Vergeet de oerknal, er was geen oerknal. Jullie denken dat alles een begin, en een einde, moet hebben. Wij, het Universum, zijn er altijd al geweest, wij zijn er nu, en we zullen er altijd zijn. Bekijk het zo: het verleden is er nog, het heden is er, en de toekomst is er al. Wij, het Universum, wij ZIJN. Alles (verleden, heden, toekomst) is er, NU! Dit heet Synchroniciteit! Daaruit kunnen jullie afleiden dat Tijd niet bestaat. Einstein zag het juist, tijd is relatief. Iedereen meet op zijn klok een ander tijdsverloop, maar de Tijd op zich? Die bestaat niet!
Hetzelfde kunnen we zeggen over ruimte: Ruimte bestaat niet! Wij, het Universum, zijn eindig. We groeien, zetten uit en krimpen. We ademen in, maar niet tot in het oneindige, en dan ademen we uit, maar niet tot wij zijn samengedrukt in een punt. Vergeet dus die singulariteit! Die komt enkel tot uiting in jullie formules. Er was dus geen oerknal en dus was er ook geen inflatie! Een derde probleem opgelost.

Hoe zit het met de antimaterie? Waarom bestaat het heelal voornamelijk alleen uit materie? Wel, die antimaterie hebben jullie fijntjes weggemoffeld (baryogenese noemen jullie dat). In jullie theorie van de oerknal hebben jullie aan symmetriebreking gedaan en daar zijn wij erg ontevreden over. Het wordt tijd dat jullie meer tijd en energie gaan steken in het ontdekken van meerdere ruimtelijke dimensies. Jullie leven in drie ruimtelijke dimensies en Einstein heeft er nog de tijddimensie aan toe gevoegd. Wij, het Universum, verklappen het jullie nu. Er zijn om te beginnen minstens zeven ruimtelijke dimensies. Jullie gaan dat eerstdaags zelf kunnen vaststellen via de resultaten die jullie gaan bekomen met de foto’s en de metingen van de James Webb Space Telescope (JWST) van NASA en de metingen van Zwaartekrachtgolven met de LIGO en Virgo detectoren!

Het heelal is een verzameling van Sterrenstelsels gevormd via Sterrenstelsel Vormende Knallen. Een Sterrenstelsel Vormende Knal (Galaxy Creation Bang) doet zich voor via een Superzwaar Zwart Gat. Wanneer er in het heelal ergens voldoende ruimte beschikbaar is en wanneer de kwantumbits-energie in een punt (lokatie) in die ruimte een kritiek hoge waarde bereikt, wordt een nieuw sterrenstelsel gevormd. De kwantumbits-energie brengt in dat punt (lokatie) een enorme hoeveelheid kwantumbits samen om een enorme massa onbepaalde, niet-gespecificeerde kwantumbytes te vormen (deze niet-gespecificeerde kwantumbytes kunnen nog gelijk welk deeltje worden). Dit levert dan een enorm heet punt (lokatie) op (ca. 10^28 graden Kelvin) met een geweldig grote dichtheid en een enorme hoeveelheid energie. Dit is een enorm krachtige kwantumtoestand van kwantumbytes, klaar voor actie. En wat gebeurt er dan? Er heeft een Sterrenstelsel Vormende Knal (SVK) plaats. Een enorm groot aantal onbepaalde kwantumbyte deeltjes worden in jullie heelal geslingerd en hetzelfde aantal onbepaalde kwantumbyte Anti-Deeltjes komen in een Anti-Heelal terecht. De verbinding tussen de twee aantallen deeltjes, de twee sterrenstelsels in wording, is het Superzwaar Zwart Gat. Dit is een eerste mooie symmetrische actie die de kwantumbits-energie uitvoert.

Hoe gaat het dan verder? Hier hebben jullie er een zootje van gemaakt en aan symmetriebreking gedaan. En zoals ik al zei, daar zijn wij erg ontevreden over. Jullie hebben het over Higgs bosonen, maar bosonen hebben geen massa. Het Higgsdeeltje is geen boson. Hetzelfde geldt voor de Z- en W-deeltjes, dat zijn ook geen bosonen. De Nuonen zijn de krachtvoerende deeltjes van de zwakke kernkracht!

Wat er gebeurt is het volgende. We krijgen een symmetrische opsplitsing van de onbepaalde kwantumbyte deeltjes in kwantumbyte HiggsDeeltjes en kwantumbyte Vi-Deeltjes, zowel in jullie heelal, als in het anti-heelal. Dit is een tweede mooie symmetrische actie die de kwantumbits-energie uitvoert.

Een HiggsDeeltje is geen boson, het is een intermediair deeltje dat tijdens het proces van de sterrenstelsel vormende knal overgaat in een van de drie soorten elementaire deeltjes waarmee alle materie en dus het heelal is opgebouwd: quarks, elektronen en neutrino’s.
Een Vi-Deeltje is eveneens een intermediair deeltje dat tijdens het proces van de sterrenstelsel vormende knal overgaat in een van de vier zogenaamde bosonen.

Dan begint die hete massa van Higgsdeeltjes en Vi-deeltjes af te koelen tot onder de 10^16 graden Kelvin. De Higgsdeeltjes vervellen tot quarks, elektronen en neutrino’s en de Vi-deeltjes transformeren in bosonen. Uiteraard is er hier geen sprake van annihilatie van deeltjes en anti-deeltjes want hetzelfde proces speelt zich af in het anti-sterrenstelsel.

Tijdens zo een sterrenstelsel vormende knal wordt er dus materie in jullie heelal geslingerd en antimaterie in het anti-heelal. Hierbij krijgen we aan beide zijden afkoeling van de deeltjes met de vorming van sterren, planeten, planetenstelsels enz. tot gevolg en met als eindresultaat een Sterrenstelsel in jullie heelal en een Anti-Sterrenstelsel in het anti-heelal. Jullie heelal kent drie ruimtelijke dimensies (1, 2, 3). Het anti-heelal kent zijn eigen drie ruimtelijke dimensies (4, 5, 6). En het Superzwaar Zwart Gat? Dat bevindt zich in een zevende dimensie, dus tussen jullie drie dimensies en de drie dimensies van het anti-heelal.

De som van al de met materie gevormde sterrenstelsels vormt jullie Heelal en de optelling van de met antimaterie gevormde sterrenstelsels resulteert in een parallel heelal, het Anti-Heelal. De superzware zwarte gaten in de centra van al de sterrenstelsels in jullie heelal vormen een verbinding met de corresponderende anti-sterrenstelsels in het anti-heelal.

Het gebeurt dat een bepaald superzwaar zwart gat gans het sterrenstelsel in jullie heelal samen met gans het anti-sterrenstelsel in het anti-heelal opslokt. Alle deeltjes, zowel de materiedeeltjes (fermionen) als de boodschapperdeeltjes (bosonen), dus alle kwantumbytes, komen terecht in een punt (lokatie) in de zevende ruimtelijke dimensie, de dimensie tussen jullie drie ruimtelijke dimensies en deze van het anti-heelal. Ze verliezen dan hun functie, het worden allemaal weer onbepaalde, niet-gespecificeerde kwantumbytes. En dan kunnen er twee dingen gebeuren.
Een eerste mogelijkheid is dat de kwantumbits-energie deze kwantumbytes verder ontmantelt waarbij de kwantumbits terugkeren in de zee van de kwantumbits, evenveel in het heelal als in het anti-heelal. Dit gebeurt wanneer er te veel sterrenstelsels in de omgeving zijn. Het sterrenstelsel en het anti-sterrenstelsel zijn dan verdwenen, ze zijn terug opgenomen in de kwantumbits-energie. Het superzwaar zwart gat is eveneens verdwenen
Een tweede mogelijkheid is dat we in dit punt in de zevende ruimtelijke dimensie weer een enorm krachtige kwantumtoestand van onbepaalde kwantumbytes hebben. De kwantumbits-energie is weer klaar voor actie. En wat gebeurt er dan? Er heeft weer een Sterrenstelsel Vormende Knal plaats.

Dus nieuwe sterrenstelsels kunnen ontstaan (en oude kunnen na het verdwijnen terug verschijnen), het heelal ademt in, het anti-heelal ademt in. Of oude sterrenstelsels kunnen verdwijnen, het heelal ademt uit, het anti-heelal ademt uit. Voilà, het probleem van de antimaterie en het superzwaar zwart gat opgelost.

En nu komt het: donkere materie bestaat niet. Momenteel wordt door jullie wetenschappers algemeen aanvaard dat die nog ‘onbekende soort materie’ de bewegingen van de sterren en planeten in een sterrenstelsel mede beïnvloedt. Deze razen immers rond met zulke hoge snelheden dat de zwaartekracht van de gewone materie ontoereikend zou zijn om ze in hun baan rond het gemeenschappelijk zwaartepunt, het superzwaar zwart gat, te houden.

De sterrenstelsels aan beide kanten van ieder superzwaar zwart gat zorgen voor de nodige gravitatiekrachten uitgeoefend op de hemellichamen aan de andere kant van dat zwart gat. De sterrenstelsels houden, ondersteund door het gemeenschappelijke superzwaar zwart gat, elkaar in evenwicht.

Fotonen kunnen niet uit hun drie ruimtelijke dimensies aan iedere kant van het superzwaar zwart gat ontsnappen, de Gravitonen daarentegen wel. De gravitonen reizen door het superzwaar zwart gat heen en weer tussen het sterrenstelsel en het anti-sterrenstelsel. Ze controleren de bewegingen van de hemellichamen aan iedere kant en vragen, via de kwantumbits-energie, de kwantumbits de nodige zwaartekracht uit te oefenen op de sterren, planeten, planetenstelsels enz. zodat deze zich naar behoren gaan gedragen.
Via het zwart gat houden de twee sterrenstelsels elkaar in evenwicht en leveren de nodige zwaartekracht zodat de hemellichamen met de juiste rotatiesnelheid rond het zwart gat in hun centrum kunnen bewegen. Voila, een vijfde probleem opgelost.

En zo zouden we nog veel verder kunnen gaan, maar voorlopig zullen we het hierbij laten.

Wij, het Universum, porren jullie, kosmologen en deeltjesfysici, bij deze sterk aan om jullie actuele werk te herbekijken, eventueel te herdenken en misschien bij te sturen, rekening houdend met wat we hier besproken hebben.

Wij wensen jullie veel succes. Het Universum