Terwijl Mark Rutte en Diederik Samsom zich de afgelopen dagen afvroegen wat dat eigenlijk precies betekent, ‘tot elkaar veroordeeld’ zijn, was ik tussen de bedrijven door bezig met een monnikenwerk: ik verdiepte mij in de cv’s van de vers gekozen Kamerleden.
Want ik vind het eigenlijk wel leuk om te weten wie ons vertegenwoordigt, de komende tijd. Wil zo’n parlement nog een beetje een afspiegeling zijn van het volk?
Ik ben nog niet klaar, maar één ding vind ik nu al zo opmerkelijk dat ik het u niet wil besparen. Dat zijn de 41 kamerleden van VVD en de 38 van PvdA. Het zal Rutte en Samsom nog niet meevallen om die straks hetzelfde liedje te laten zingen.
Egocentrisch, verwend en eenzaam? Het stereotype van het enig kind onder de loep
Welk effect heeft opgroeien zonder broers en zussen werkelijk op het welzijn en de persoonlijkheid van een enig kind?
Ziedaar, aan de rechterzijde, de VVD. Gemiddeld 44 jaar zijn ze, en daarin zit opmerkelijk weinig spreiding (een standaarddeviatie van 6,5 jaar, voor de liefhebber): de meeste zijn veertiger of einddertiger. En veruit de meeste waren eerder consultant, manager of anderszins ergens de baas.
Hier staat een team mannen en vrouwen van het neoliberale snit: die BV Nederland zullen we eens even aan de praat krijgen. Zakenmensen, die het land denken te besturen alsof het een bedrijf is. Zestig procent komt uit het bedrijfsleven, haast allemaal hebben ze op een goed moment een eigen bedrijf gehad.
Liefst acht consultants, tel ik onder de 41 VVD’ers. Plus nog eens negen mensen die vóór de politiek ergens directeur waren, vijf ex-wethouders en één ex-burgemeester. Een soort bedrijfsuitje van Ernst & Young dus eigenlijk, die VVD-fractie.
En ziedaar, ter linkerzijde, de 38 PvdA’ers. Ook daarvan schoten mijn wenkbrauwen toch een beetje omhoog: het zijn overwegend hogere ambtenaren, die de kamer binnenlopen. Overheidsmanagers, afkomstig uit het dichte woud van stichtingen, directoraten en adviesraden waarmee de overheid zich omhult.
Hier staat een team van het ambtelijke soort: als het land hapert, is er iets mis met de procedures. Ik tel dertien gewezen rijksambtenaren, zes ex-wethouders en negen mensen uit de semi-overheid. Instrumentele mensen, die denken in termen van commissies, vergaderingen, dossiers en memo’s en notities.
Een interessante optelsom, tussen die twee werelden. De driedelige pakken versus de loszittende colbertjes. Het goede glas wijn bij het zakendiner tegenover het flesje bier op de vrijdagmiddagborrel. De lease-auto tegenover de fiets van de zaak. De beurskoers op de laptop versus de ochtendkrant achter het bureau, BNR tegenover Radio 1.
Een soort publiek-private samenwerking, als daar een kabinet uit voortkomt. Ja, het kan elkaar prachtig aanvullen. Of het wordt een slagveld, dat kan ook. Rutte en Samsom staan nog voor een hele klus, om dit rood en blauw tot egaal paars te vermengen.
