Ik ontdekte laatst een trend in de rij voor de bioscoopkassa. Ik hoorde een meisje voor me mopperen op de filmkeuzes. ‘He gatver, hij draait alleen in 3D! Ik heb een hekel aan 3D’, zei zij. ‘Tja. Waarom moet alles tegenwoordig eigenlijk in 3D?’ beaamde haar buurman. ‘Hou ik ook niet van, die brilletjes zijn mij veel te lastig’ riep de grijsharige meneer achter mij. Alle drie kozen eensgezind voor een ouderwets ‘platte’ film en gingen brilloos en gelukkig de zaal in.
Bij films lijkt de keuze simpel: je houdt van de driedimensionale trucs, of je haat het. Het zou een stuk lastiger zijn als je dezelfde aversie in het echte leven had. Ik zie het al voor me. ‘Bah! Ik moest vandaag naar de supermarkt en alles was in 3D! Waar is dat nou voor nodig?’
Hoe giftig zijn PFAS – en hoe kun je ze vermijden?
PFAS zijn slecht voor de gezondheid. Wat doen ze in het lichaam? En is het mogelijk om ze te vermijden?
Toch zou het niet eens zo gek zijn een voorkeur voor een ander aantal dimensies te hebben. Waarom niet? Wat is er mis met een platte 2D-wereld, of een rechtlijnig 1D-universum? Waarom ‘zien’ wij geen vijf of zes dimensies? Kortom: waarom ervaren wij de wereld in 3D?
Die vraag houdt ook natuurkundigen bezig. Het lijkt erop dat de wereld alleen in 3D kán bestaan. De reden waarom is nog niet helemaal doorgrond. De bovenstaande video licht wel een tipje van de sluier op.