Het is misplaatst om bewerkt voedsel per definitie ‘ongezond’ te noemen. Zo’n stempel maakt het de drukke consument alleen maar moeilijker om gezond te eten, stelt Anthony Warner.
Een paar weken geleden kondigde voedingsproducent Mars Foods aan dat etiketten op potten pastasaus van een waarschuwing te gaan voorzien. Vanwege het hoge vet- en suikergehalte van sauzen van Dolmio en Uncle Ben’s, zouden consumenten zouden de producten niet dagelijks, maar eens per week moeten eten. De progressieve en transparante stap van de voedingsfabrikant veroorzaakte een hoop commotie. Het commentaar varieerde van ‘Waarom zou je die zooi eens per week eten als je met verse ingrediënten een honderd keer gezondere maaltijd maken kan?’ tot ‘Obesitas zou niet bestaan als iedereen eens zelf ging koken.’
Die reacties baren me zorgen. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heerlijk om uitgebreid te koken en ben dol op verse voeding. Maar houd ik nog meer van feiten. Het idee dat natuurlijk gezond is en bewerkt slecht, is inmiddels algemeen geaccepteerd. Zo melden paniekzaaiende bloggers dat een pot pastasaus wel 30 gram suiker bevat – even veel als een Mars, Wat een misleiding! Ik ken het recept van Domio’s niet, maar ik schat dat er 5 à 6 gram suiker wordt toegevoegd aan elke pot. De rest van de suikers die erin zitten, zijn afkomstig uit de de tomaten, uien, tomatenpuree en knoflook in de saus. De enige ‘verwerking’ die in de fabriek plaatsvindt, is het koken van de saus om ziekteverwekkers te vernietigen. Is dat zo slecht? Dat doen we in onze eigen keukens toch ook?
Ieder mens een persoonlijk dieet
Gezondheidseconoom Milanne Galekop onderzocht gepersonaliseerde diëten. Zijn die echt de moeite en de kosten waard?
Als ik Italiaans eten kook, gooi ik altijd wat suiker door mijn tomatensaus. Zo voorkom ik – precies zoals er in een fabriek gedaan wordt – dat de saus te zuur wordt. De meeste fabriekssaus bevat minder suiker dan de saus die ik thuis of in restaurants gemaakt heb. Ik kan niet al het bewerkte voedsel verdedigen – de voedingswaarde van sommige producten is nu eenmaal laag – maar ik breek wel een lans voor de pot tomatensaus.
De vraag is wat, niet waar
Al die mensen die de strijd aanbinden met bewerkt voedsel, waar hebben die het eigenlijk over? Mogen we geen meel meer eten? Of quinoa, rijst, couscous, cashewnoten, gedroogd fruit, zaden, azijn, zeezout, kruiden, pasta, melk en kaas? Al die producten zijn op de een of andere manier in een fabriek bewerkt. Of hebben ze het over alles dat in blik zit? Of alles dat uit het vriesvak komt?
Voedsel is niet goed of slecht afhankelijk van de plek waar het gemaakt is. Wat er in zit, niet waar het vandaan komt, bepaalt de voedingswaarde van een product. ‘Natuurlijk’ betekent niet automatisch gezond en ‘bewerkt’ is niet noodzakelijkerwijs ongezond. Obesitas is een gevolg van de slechte keuzes die mensen maken. Mensen gaan niet beter kiezen door ze een makkelijke keuze te ontzeggen.
Voorstanders van natuurlijke producten, politici, gezondheidsdeskundigen, journalisten en koks zullen niks veranderen door makkelijke voeding te verbieden. Op die manier distantiëren ze zichzelf enkel van de gemiddelde consument, voor wie tijd een schaars begrip is.
Anthony Warner ontwikkelt als kok producten voor de voedingsindustrie en blogt als The Angry Chef over misverstanden over eten.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste wetenschapsnieuws? Meld je nu aan voor de New Scientist nieuwsbrief.
Lees verder: