Treinmachinist wordt een erg luguber beroep in de toekomst. Dat bedacht ik me, terwijl we zaten te lunchen in een hip Eindhovens restaurant met uitgefreesde gloeilampjes in alle stoelpoten. Mijn tafelgenoot vertelde over de verpleeghuizen die hij onlangs had bezocht voor zijn werk.
“Eén verpleegster moest wel 45 dementerende bejaarden in de gaten houden”, zei hij geshockeerd. “Die slapen vaak heel licht en staan soms op om wat rond te lopen. Als ze vallen, breken ze zo een heup.”
De vergrijzing begint nog maar net. Ik wil niet weten met hoevelen ik die ene verpleegster moet delen tegen de tijd dat ik een oud, dement besje ben. 
Uitdaging
Gelukkig woon ik in een regio vol goed gemutste techneuten die in elk maatschappelijk probleem een 'uitdaging' zien die vraagt om een technologische oplossing. Zo staat die vriend op het punt een systeem op de markt te brengen dat talloze gebroken heupen kan voorkomen.
Het systeem is vrij simpel: dankzij in de omgeving geïntegreerde sensoren krijgt de verpleging een seintje, zodra een van de oudjes opstaat. Zo hoeft de verzorger niet voortdurend alle kamers te controleren (met het gevaar dat juist daarvan weer iemand wakker wordt). En de bejaarde kan direct met zachte dwang weer worden platgelegd.
Kun je je motivatie hacken?
Geen zin om te sporten? Er zijn manieren om je motivatie te trainen en betere gewoontes te ontwikkelen.
Steunkousen
En wie helpt al die ouderen overdag met naar het toilet gaan, wassen, steunkousen aansjorren, kopje koffie zetten? Laat dat maar over aan de domotica: het vakgebied dat robots ontwikkelt voor gebruik in huis. Momenteel kunnen ze nog amper zelfstandig een glas vastpakken, maar de ontwikkelingen gaan razendsnel.
Serieus, tegen de tijd dat ik bejaard ben, kan ik langer zelfstandig thuis blijven wonen (goedkoper!) en eenmaal in het verpleeghuis is die ene verzorger ook overbodig. Als tandeloze tante vorm ik totaal geen probleem meer voor mijn omgeving.
Sneue machinist
Probleem opgelost? Nou, nee. Ik weet hoe eenzaam mijn oma nu al is, en die heeft notabene tien liefhebbende kinderen. Liever dus af en toe een overwerkte verpleegster om me heen, dan uitsluitend te worden omringd door zelflerende machines. Dus zodra dat aan de orde is, rol ik mij discreet voor de trein. Hoe sneu dat ook is voor de machinist.
