Er wacht een fantastisch produkt op me, las ik op internet: de nieuwe Nivea's Silver Protect Deodorant. Deze superdeo bestrijdt nare zweetluchten met zilverionen, je reinste bacteriekillers. Zweetgeur krijgt niet eens de kans te onstaan.
De effectiviteit van deze 'zilvertechnologie' is wetenschappelijk bewezen, schrijven de reclamemensen van het zalfjesmerk. Achter het woord 'zilvertechnologie' staat tussen haakjes: 'niet te verwarren met nanotechnologie'. Nee, man, stel je voor: nanotechnologie onder je oksels. Levensgevaarlijk.
Wat over wetenschap naar buiten komt, is een gepolijste weergave van de werkelijkheid
Iedereen moet beseffen dat wat er over wetenschap naar buiten komt, een gepolijste weergave is van de werkelijkheid, stelt Yannick Fritschy.
Euroshopper deo
Eigenlijk wil ik dolenthousiast naar de supermarkt rennen om een familiepak Silver Protect Deo in te slaan, want producten met wetenschappelijk bewezen effectiviteit, daar hou ik van. Maar eerst bel ik naar Beiersdorf AV, de cosmetica-multinational waar Nivea onder valt. Ik feliciteer de persvoorlichter met hun geweldige vinding en vraag of ik die wetenschappelijke rapporten eens mag bewonderen. Dat mag ik niet. Natuurlijk niet, wat dacht ik dan, dat Nivea haar grote zilvergeheim zomaar prijsgeeft? Voor je 't weet staan de schappen vol met Euroshopper Zilverdeo.
Toch wil ik het 'zilvermysterie' ontrafelen. Op de website van Nivea staat dat de deo zilvercitraat bevat. Wat googlen levert een artikel op over een wetenschappelijk opgezet experiment, waarbij een kweekschaaltje vol pseudomonas aeruginosa wordt blootgesteld aan een zilvercitraat-oplossing. De bacteriën nemen het zilver in zich op en sterven een jammerlijke dood, terwijl hun broertjes in de controlegroep zich vrolijk voortplanten.
pseudomonas aeruginosa, links in schaaltje met zilvercitraat, rechts in schaaltje zonder bacteriekillers
Geweldig nieuws, maar een van de auteurs blijkt de producent van talloze zilvermiddeltjes. Ik wil dus ook nog een expert spreken. Een medisch microbioloog van het Universitair Medisch Centrum Radboud in Nijmegen heeft geen tijd voor een gesprek, maar mailt me 's middags een artikel: The Benefits of Silver in Hygiene, Personal Care and Health uit 'Letters in Applied Microbiology' (2009).
Schoenzolen met zilverdeeltjes
Een wereld gaat voor me open. Hoewel zilver al eeuwenlang befaamd blijkt te zijn vanwege de antibacteriële werking, neemt de interesse daarin de laatste jaren toe vanwege allerlei nanotechnologische toepassingen. Afhankelijk van de vorm zijn zilvernanodeeltjes effectieve bacteriebestrijders in desinfectiezalven, handenzeep, maar ook in schoenzolen, pyama's en kussens! Prachtig nieuws, alleen over zilvercitraat geen woord.
Een beetje moe van het speurwerk besluit ik zelf de proef op de som te nemen. The proof of the pudding, enzovoorts. Ik koop het spul in de supermarkt en op zaterdagochtend besmeer ik mijn oksels met fris geurende zilvercitraat. Twaalf uur later is het frisse geurtje verdwenen, maar er is niets ruikbaars voor in de plaats gekomen. Sterker nog, ik voel me een bijna onmenselijke, geurloze Grenouille.
Bacteriekerkhof
De volgende ochtend steek ik mijn neus opgewonden onder mijn armen: niets. Ook de dagen erna blijf ik mijn experiment herhalen, maar mijn onderarmse bacteriekerkhof blijft vrij van lijkenluchtjes.
Eerlijk waar: ik was van plan de Nivea Silver Protect Deodorant met wat rake kwinkslagen neer te sabelen in dit blog. Nu raad ik iedereen aan om zich in het vervolg alleen nog op strategische plekken in te smeren met zilverdeodorant. Douchen is nooit meer nodig – ik kan het weten.
Noot voor de kritische lezer: de auteur ontvangt voor dit artikel een leven lang gratis zilverdeodorant van Beiersdorf NV.
