Een van de Nederlandse vrouwen, Ranomi Kromowidjojo, is vandaag derde geworden op de 100 meter vrije slag tijdens het WK zwemmen in Shanghai. Dat nieuws bracht me terug naar mijn eigen zwemwedstrijden. De chloorlucht, de strakke badmuts, de natte voeten, het holle geluid van alle aanmoedigingen op de kant en de bronzen medailles.
In Leeuwarden hadden we twee zwemclubs: LZC, waar ik bij zat, en Orca, waar iedereen die echt goed kon zwemmen snel naar overstapte. Om daarmee korte roem te verwerven bij de Friese zwemtop en vervolgens de Isostar te verruilen voor een biertje en het zwemmen voor een studie in Groningen.
In mijn club zat één ander meisje van mijn leeftijd, wat betekende dat we altijd tegen elkaar moesten zwemmen. Elk jaar opnieuw won ze de gouden medaille tijdens de clubkampioenschappen en ook bij andere wedstrijden in de provincie stond zij steevast een trede hoger op het podium, áls ik er al op stond. De enige kans die ik maakte om haar te verslaan was op de 100 meter vrij. En dat gebeurde ook, zo nu en dan.
Klimaatverandering draait het oceaanleven de nek om
Wereldwijd warmen de oceanen op. Het oceaanleven loopt nu tegen de grenzen van zijn incasseringsvermogen aan.
Wat me altijd opviel aan haar en een meisje dat in de leeftijdsgroep onder ons zat, waren hun grote voeten. Zouden die de sleutel zijn tot sneller zwemmen? Is het niet het snellere badpak die de volgende generatie zwemmers telkens weer een honderste seconde van de recordtijd helpt af te halen, maar de natuurlijke selectie van zwemmers met een steeds grotere schoenmaat?
Dat vroeg ik me af, totdat ik een foto zag van de Nederlandse zwemsters die van bovenaf was genomen. Die nam alle twijfel weg. Wil je snel zwemmen? Train dan hard, en hang gewichten aan je tenen.
