.Ik haat muggen. Dat eindeloze gezoem dat me ’s nachts wakker houdt, is een marteling op zich. Maar daarbij steken die krengen me regelmatig, waarna ik gefrustreerd naar mijn muggenbulten staar terwijl ik herhaaldelijk ‘niet krabben’ tegen mezelf mompel.
Ik dacht dan ook dat ik muggen niet vervelender kon gaan vinden dan ik ze al vond. Totdat ik de onderstaande video’s zag. De beelden zijn afkomstig van mugonderzoekster Valerie Choumet van het Pasteur Instituut in Parijs. Ze bekeek door een microscoop hoe een malariamug een verdoofde muis prikte en zijn bloed opzoog.
Op de eerste video (hieronder) zie je hoe de mug haar snuit door het vlees van de muis manoeuvreert, op zoek naar een smakelijk bloedvat. Verrassend genoeg is de muggensnuit is geen harde naald, maar een flexibele staafje dat heen en weer beweegt door het weefsel. De mug kan haar snuit bijsturen, om zo tijdens één keer prikken meer kans te maken op de jackpot: het bloed van haar slachtoffer.
Dit is hoe we wiskundefobie te lijf kunnen gaan
Sarah Hart vertelt hoe we de angst voor getallen en formules weg kunnen nemen.
Is dat nog niet luguber genoeg om de muggenhaat te vergroten? Dan is op de volgende video te zien hoe de snuit van de mug eigenlijk niet uit één deel bestaat, maar uit een waaier van zes prikkers die je huid doorboren. De middelste ‘naald’ in de video bestaat eigenlijk uit twee buizen. Een buis pompt speeksel de huid in dat het bloed vloeibaar houdt, terwijl de ander het bloed naar boven zuigt. De andere snuitdelen vormen de onder- en bovenkaak van de mug (twee van elk). De bovenkaak grijpt zich vast in het vlees, waarna de mug de rest van haar martelwerktuigen dieper in het weefsel kan duwen. In deze video zie je de onder- en bovenkaak naar de zijkant buigen.
Wanneer de mug uiteindelijk een bloedvat vind, kan de pret pas echt beginnen. De mug drinkt vier minuten lang van het vat, waardoor de wanden van het bloedvat ineenstorten of scheuren. In dat laatste geval stroomt het bloed eruit. De mug vindt dat geen probleem, ze steekt haar snuit gewoon in de bloedplas en drinkt rustig door.
Naast de horrorbeelden leverde het onderzoek ook nieuwe kennis op. De wetenschappers ontdekten dat een mug die is geïnfecteerd met malariaparasieten hun zoektocht naar bloedcellen minder snel opgeven. Wellicht beïnvloeden de parasieten dit gedrag, zodat ze een grotere kans hebben een nieuwe gastheer te vinden. Die vondst zou kunnen helpen in de strijd tegen malaria, hoopt het onderzoeksteam.
Maar vooralsnog levert het onderzoek vooral nieuwe nachtmerries op. Althans, bij mij dan.