Toen deze week bekend werd dat biologen op Kreta een mammoet hadden gevonden van slechts 1,20 meter hoog, moest ik meteen weer denken aan mijn geweldige jaren als bandlid.
Ik speelde destijds gitaar (en ‘zong’ erbij, hoewel ik die aanhalingstekens niet voor niets zet) in een band genaamd I Drive A UFO. Heftige, gekke, experimentele, alternatieve muziek. Mijn teksten gingen – ook toen al – vaak over wetenschap. Gewoon, omdat titels als Hidden Markov Models, The Kondo Effect en Faces On Mars oneindig veel beter bekken dan het zoveelste Hotel California.
We schreven ook een, overigens nooit uitgebracht, liedje over krimpende mammoeten: destijds was er net zo’n dwergmammoet ontdekt op het eilandje Wrangel, in de Beringstraat. Ik heb de song zelfs nog eens opgestuurd naar de auteurs van het Nature-artikel. Nooit meer wat van gehoord natuurlijk. Chagrijnige kut-Russen.
'Als maaltijdbezorger heb je je te voegen naar de algoritmes'
Arbeidsrechtspecialiste Jana Retkowsky onderzocht het werk van maaltijdbezorgers. 'Door het algoritme worden ze als robots.'
Een fascinerend verschijnsel, dat eilandeffect. Het ene moment woon je op een eiland, en een aantal generaties later blijk je opeens een miniatuurversie te zijn geworden. Allemaal omdat je bij gebrek aan voedsel, maar ook aan roofdieren, gerust kunt krimpen.
Micro Mammoths fantaseert erover dat die mammoeten nog steeds bestaan. Affijn, luistert u gewoon zelf, de teksten heb ik eronder geplakt.
