Uit het geluid dat een dotmatrixprinter maakt, valt af te leiden welke informatie wordt geprint. Duitse onderzoekers presenteren deze ontdekking deze maand op een congres in Washington. Ze kunnen zeker 72 procent van een tekst achterhalen, of als ze de context kennen wel 95%.
Een prachtige technisch prestatie, maar zo verrassend is het niet. Ik kan me herinneren dat er eind jaren zeventig in het techniekmuseum NINT in Amsterdam een toen al antieke computer was die muziek maakte. Een stapel ponskaarten werd aan het apparaat gevoerd, waarna die een tekst ging printen. De snelheid waarmee de zware printkettingen naar de volgende letters draaiden, bepaalde de frequentie van het geproduceerde bijgeluid. Anchors aweigh, dat was het oude liedje dat toch wel oorverdovend in dat zaaltje klonk. En als je printers een tekst kunt voeren zodat ze muziek maken, dan is het niet vreemd dat het geluid van een printer je in theorie kan vertellen welke tekst er op papier verschijnt.
Een vergelijkbare vorm van informatie aftappen beschrijft Neal Stephenson in 1999 in zijn roman Cryptonomicon. Phreaking, noemde hij het, ofwel het meten van het elektromagnetisch veld veroorzaakt door de elektronenstraal die in een monitor lijn voor lijn aftast. Daarover we hoeven we ons geen zorgen te maken met al die lcd- en led-schermen van tegenwoordig. Het probleem zit hem dus eigenlijk in het gebruiken van verouderde technologie. Dotmatrixprinters zijn zó 20e eeuw.
Klimaatverandering draait het oceaanleven de nek om
Wereldwijd warmen de oceanen op. Het oceaanleven loopt nu tegen de grenzen van zijn incasseringsvermogen aan.
Vreemd dat veel artsen en banken in bijvoorbeeld Duitsland nog niet zijn overgestapt op inkjet- of lasterprinters. Hoog tijd voor modernisering. Misschien dat er voor een techniekmuseum dan nog muziek in die afgedankte dotmatrixprinters zit.
