Ik had vannacht een enge droom. Ik stond voorovergebogen voor de endoscopist, die me met zachte stem gerust probeerde te stellen. “Maakt u zich geen zorgen, u merkt nauwelijks dat hij bij u binnenkomt.”
De droom ging over Meshworm, de onverwoestbare robotworm. Hij bestaat echt. Ik beschouw hem als een van de eerste stappen richting een autonome robotchirurg.
Ik ben heel erg vóór zo'n robotchirurg. Echte chirurgen laten per ongeluk hun schaar in iemands buik rondslingeren, laten herniaoperaties eindigen in dwarslaesies en penissen verschrompelen door stuntelige besnijdenissen. Niet vaak, gelukkig, maar toch.
Kan een eenvoudig experiment een ‘donkere dimensie’ aan het licht brengen?
Onderzoekers vermoeden dat er een ‘donkere dimensie’ bestaat, waarin de ontbrekende materie van het heelal verstopt zit.
Ooit, zo stel ik me mijmerend voor, zullen medische ingrepen volledig geautomatiseerd plaatsvinden. Hypernauwkeurige machines zullen ons opensnijden, behandelen en dichtnaaien zonder dat er ook maar één faalbare mens aan te pas komt.
Net zoals in de science fictionfilm Prometheus, die eigenlijk maar één scène bevatte die de moeite waard was. Onderzoekster Elizabeth Shaw laat zich daarin via een keizersnede verlossen van een alienjong. Ze kruipt hiervoor in een medische cabine, tikt wat voorkeuren in en, voilà, een paar grijparmen doen de rest.
Medische cabine
Ik geloof heilig in de voorspellende kracht van science fiction. Nu al kunnen chirurgen gebruikmaken van deze oogchirurgierobot. Weliswaar wordt die nog aangestuurd door een mens, maar ik weet zeker dat mijn kleinkinderen nog onder het mes gaan van een machine die niet geprogrammeerd is om scharen te verliezen.
Voorlopig moeten we het echter doen met uitvindingen als de Meshworm. De Meshworm is een robotworm, bedacht door onderzoekers van MIT, Harvard University en Seoul National University.
Het is een ingenieus ding hoor, die robotworm. Hij is gemaakt van kunststof gaas en beweegt zich voort als een echte worm: door het uitzetten en weer krimpen van metalen draadjes die zijn 'spieren' vormen. Je kunt op de worm staan, hem zelfs te lijf gaan met een hamer, maar het geval blijft onverstoorbaar doorkruipen op elk mogelijk oppervlak.
De Meshworm is geïnspireerd op de echte worm
Geweldig, zo'n onverwoestbare robotworm, maar wat moet je ermee? Nou, zegt het onderzoeksteam, hij is bijvoorbeeld uitstekend te gebruiken voor endoscopie.
Eh, juist. Daar krijg ik dus enge dromen van. Dat zo’n voorgeprogrammeerde slurf via mijn endeldarm mijn binnenste inkronkelt, glijmiddel afscheidend via zijn plastic poriën om zijn weg te bespoedigen. En dat die endoscopist dan even weg wordt geroepen en ik door een foutje in de planning wekenlang blijf rondlopen met een Meshworm in mijn binnenste die er niet meer uit wil. Die een eigen leven gaat leiden. Die zich voortplant!
Goed, ik overdrijf een beetje. Maar wat gaat er door ú heen als u dit filmpje moet associëren met endoscopie? Nou dan!
