Hoe komen wetenschappers tot dat ene inzicht dat het verloop van hun carrière bepaalt? Daarover vertellen ze in de rubriek Eureka, elk weekend in het AD, verzorgd door de redactie van New Scientist. Deze week: ADHD-onderzoeker Martine Hoogman van het Radboud UMC in Nijmegen.
‘Ongeveer 5 procent van de Nederlandse kinderen heeft ADHD, een ontwikkelingsstoornis die gepaard gaat met concentratieproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit. Je hoeft het al deze kenmerken te hebben om de diagnose ADHD te krijgen. Ook volwassen kunnen ADHD hebben, maar vaak komen ze daar later achter. Bijvoorbeeld als hun kind gediagnosticeerd is. Voor sommigen is dat een plotse verklaring voor hun eigen gedragingen.
Een heus eureka-moment beleefde ik naar aanleiding van een publicatie die ik samen met tachtig andere wetenschappers had in het vakblad The Lancet Psychiatry. Dit onderzoek ging over verschillen in de hersenen van mensen met en mensen zonder ADHD. Naar aanleiding van media-aandacht voor dit onderzoek, ontving ik enorm veel reacties van patiënten en betrokkenen.
Egocentrisch, verwend en eenzaam? Het stereotype van het enig kind onder de loep
Welk effect heeft opgroeien zonder broers en zussen werkelijk op het welzijn en de persoonlijkheid van een enig kind?
De reacties waren wisselend, maar de meeste mensen kwamen met anekdotes over ADHD. De reacties waren zo talrijk en gedetailleerd dat ik opeens tot een nieuw inzicht kwam. De wetenschap, en zeker ook ikzelf, hebben veel te weinig aandacht voor de (mogelijke) positieve kant van ADHD. ‘Creatief’, ‘humoristisch’, ‘maken makkelijk contact’: dat zijn veel genoemde positieve kanten. Eén vrouw schreef vol trots over haar kind die de mooiste tekeningen maakte.
Door dit nieuwe inzicht heb ik ook de focus van mijn onderzoek verschoven. Mijn aandacht richt zich nu ook op de sterke kanten van ADHD. Ik probeer er ook op een andere manier naar te kijken: meer als ‘diversiteit’ in plaats van stoornis. En het leuke is: het geeft mij ook positieve energie. Ik word er echt enthousiast van. Een dubbele eureka dus eigenlijk.’
