De aarde en ik lijken op elkaar. We kennen onze pieken en dalen, kunnen ons ijzig en kil opstellen of juist tot een verhitte uitbarsting komen. Niets vrouwelijks is ons vreemd Aardwetenschappen was voor mij dan ook een logische studiekeuze. Ik overwoog nog even om me te richten op vulkanologie, maar koos uiteindelijk voor gletsjers en permafrost.
Al vormen vulkanen niet mijn specialiteit, ze hebben wel een speciaal plekje in mijn hart. Het mooie van vulkanen vind ik dat ze innerlijk en uiterlijk van de aarde zo mooi verenigen: geologie en fysische geografie ineen. Terwijl geologie zich vooral richt op de grootschalige processen die zich in het binnenste van de aarde afspelen, richt fysische geografie – ook wel the Science of Scenery genoemd – zich op het aardoppervlak.
De vorming van magma vindt diep onder de aardkorst plaats, in het zogeheten mantelgesteente. Maar het resultaat van de uitbarsting is voor iedereen te bewonderen, zodra het magma als lava aan de oppervlakte komt vormt het een imposante, steile stratovulkaan of een bescheiden en vlakkere schildvulkaan. Vulkanen als rijpe pukkeltjes op een perzikhuid; als vurige blosjes op de wangen na een heftige uitbarsting.
Klimaatverandering draait het oceaanleven de nek om
Wereldwijd warmen de oceanen op. Het oceaanleven loopt nu tegen de grenzen van zijn incasseringsvermogen aan.
Zoals het vrouwenvriendschappen soms betaamt, was mijn goede band met de aarde niet geheel gespeend van jaloezie. Ik benijdde haar om haar onafhankelijkheid. Moeder Aarde lijkt immers het archetype van een zelfstandige vrouw; in de nabije omtrek is er geen wederhelft te bekennen. Natuurlijk, Mars is een mannelijke buurplaneet, maar die bevindt zich nog altijd op miljoenen kilometers afstand en zit vast achter de rug van de aarde om te flirten met Venus. Onze aardbol heeft geen man nodig om haar gelukkig te maken. Dacht ik.
Maar gisteren, terwijl ik tussen de zwetende, duwende mensenmassa’s op Schiphol stond te wachten op mijn vlucht die te lijden had onder Eyjafjallajökull, drong het ineens tot me door. Zoals bij de diepzeehengelvis het mannetje op den duur vergroeit met de zijkant van het veel grotere vrouwtje en hij vervolgens alleen nog maar als spermaleverancier dient, zo heeft onze aarde een man binnenin. Dat verklaart zeker die blosjes op haar wangen.
Eigenlijk is een vulkaanuitbarsting gewoon het orgasme na een verhitte vrijpartij. De aardkorst schuurt langs de diepere aardlaag – de mantel – en vervolgens komt het tot een uitbarsting. In gloedvolle vloedgolven van vuur en as spuit de ontlading naar buiten en daar mogen wij van meegenieten. Pure porno.
Goed, ik snap best dat Moeder Aarde nu op haar mooist is. Ik vind al die zachtgroene berkenblaadjes en wuivende paardenbloemen ook heel opwindend. Ik krijg ook kriebels in mijn buik van de geur van seringen en uitbundig bloeiende rododendrons.
En ja, ik weet dat die vulkanische as het zaad rijkelijk doet ontkiemen. Maar ik had het heel prettig gevonden als dat hitsige binnenste zich nog even had kunnen inhouden, zodat ik nu al gewoon in Alaska had gezeten…
