Citaat van de dag: 'We play with them'. Slaaponderzoeker Marcos Frank vertelde over zijn proefnemingen met katten,waarbij hij processen in de hersenen vergelijkt van dieren met en zonder slaapdeprivatie. Dit was zijn antwoord aan iemand in het publiek die met een ondertoon van bezorgdheid en verontwaardiging vroeg hoe hij zijn proefdieren wakker hield.
Buiten was het ondertussen zowaar onrustig rond de AAAS. Enige tientallen demonstranten met borden en een megafoon lieten nadrukkelijk merken dat ze het niet eens waren met een door Monsanto gesponsorde lezingensessie.
Volgens degenen die er bij waren, was het inderdaad een nogal genante zelffeliciterende sessie van deze grootmacht in genetisch gemodificeerde landbouwgewassen.
Dat was echter niet precies het bezwaar van de demonstranten, die leuzen riepen als:
'GMO's are not the answer, they get rich and we get cancer.'
Op de keper beschouwd zijn dit drie vanzelfsprekende waarheden:
– GMO's are not the answer. Inderdaad, soms zijn GMO's nuttig, soms niet. Er is nooit één alomvattend antwoord op problemen in de werkelijke wereld.
– They get rich. Zeker, 'they' (Monsanto, het grootkapitaal) verdienen goed geld aan succesvolle GMO's, net zoals een uitgever goed verdient aan een bestseller, of Toyota aan de Prius. Je kunt aandelen Monsanto kopen als je er een graantje van mee wilt pikken.
– We get cancer. Ongetwijfeld krijgen op elke tien demonstranten er 4 of 5 kanker, en 3 zullen er aan overlijden, zeker ook in een GMO-vrije wereld. Je moet namelijk ergens aan dood, uiteindelijk.
‘Er komt een moment dat we een grieppandemie niet kunnen voorkomen’
Ron Fouchier staat aan de frontlinie in de strijd tegen de griep. Met nieuwe vaccins wil hij ons beschermen tegen toekomstige pandemieën.
Ben ik nu 'dus' overtuigd dat GMO's uit den boze zijn !&? (deze combinatie voer ik bij deze in als ironieteken op deze weblog, zodat u het teminste ook begrijpt !&?).
Interessant was verder de Amerikaanse ondernemersgeest die zelfs over deze strikt onbespoten idealisten vaardig was. Op de foto hiernaast staat de zwaargebouwde meneer met een stapel foldertjes in zijn handen, die hij even later voorbijgangers in de handen ging drukken. Daarin werd de 'meest biologische hamburger ter wereld' aangeprezen, aan te schaffen bij een door hem uitgebaat eetcafe.
Morgen weer op het vliegtuig terug naar Nederland. Ik verheug me nu alweer op de veiligheidschecks. Security is een van meest futiele begrippen die ik ken. De systemen kunnen allemaal prachtig zijn, ze lopen vroeg op laat stuk op de menselijke gemakzucht.
In m'n hotelkamer heb ik een keurig kluisje met een elektronisch codeslot. Je typt zelf een viercijferige code in, doet het deurtje dicht, en kan die dan met dezelfde code weer openmaken.
Echter, dan moet de vorige bewoner bij vertrek wel de kluisdeur open gelaten hebben, en dat was in mijn kamer niet gebeurd. Dus ik naar beneden, naar de receptie. 'Ok,' zei het meisje achter de balie, 'typ maar gewoon nullen in totdat het deurtje opengaat'.
Dat werkte inderdaad. Conclusie: de mastercode van al die kluisjes in de hotelkamers is 000000, en er moeten tientallen, zoniet honderden mensen zijn die dat weten.
