Tip voor een verloren kwartiertje: google op ‘robot bloopers’. Robotwetenschapper David Abbink kreeg er tijdens het Gala van de Wetenschap, afgelopen zaterdag, een volle Stadsschouwburg mee plat.
Hij toont op groot scherm wankelende robots die door hun kniemechaniekjes zakken en robots die een deur willen openen en daarbij omkukelen. Robots moeten kortom nog veel leren, willen ze een beetje in de buurt van de mens komen. Dat zien we kennelijk graag.
Een geruststellende gedachte die Abbink even makkelijk wegvaagt met het oplepelen van de Wet van Moore: ‘Die zegt dat elke anderhalf jaar de rekenkracht van computers verdubbelt. We hebben nu allemaal telefoontjes met een rekenkracht waar vroeger een computer ter grootte van een kamer voor nodig was. En dat gaat dus telkens verder. Vandaag kunnen we de rekenkracht van een muizenbrein maken, en misschien wel over vijf jaar die van een mensenbrein en wellicht over 25 jaar de rekenkracht van alle menselijke breinen op deze planeet. Dan zijn wij als mens wel een beetje overbodig.’
Wat is het geheim achter het succes van de wereldtop? ‘Luie toppers bestaan niet in het zwemmen’
Bewegingswetenschapper Aylin Post volgde vijf jaar lang zwemtalenten op weg naar de top. Ze analyseerde miljoenen zwemtijden ...
Om dit doemscenario nog wat kracht bij te zetten, tovert hij op het scherm een aantal robots tevoorschijn met geïntegreerde wapens aan de armen. ‘Je kan je voorstellen, als die dingen zo slim zijn, dan hoef je ze alleen nog maar een lichaam te geven, met een geweer erop en tang, tang, tang, de robots maken ons allemaal dood.’
Aaibare dwergrobots
Abbink schetst maar even wat sommige mensen vrezen. Hij niet. Hij zelf ziet vooral de vele mogelijkheden, die hij in een robotlab aan de TU Delft verder doorontwikkelt. Met robots is het, als je het hem vraagt, goed samenwerken. Zo is hij druk met het zoeken naar ‘een lijntje’ tussen de bestuurder en de intelligente auto. De zelfbesturende auto heeft nog altijd een oplettende bestuurder nodig. Meekijken moet, maar Abbink zoekt ook naar een meer intuïtieve connectie, zoals fysieke interactie. De bestuurder moet de auto ‘voelen’, net als een ruiter zijn paard. Kom je te dicht bij de auto die voor je rijdt, dan wordt het indrukken van je gaspedaal zwaarder.
Overigens is iedereen het doemscenario van de androïderevolutie acuut vergeten als Abbink zijn zeven robots het podium op dirigeert. Hij laat drie aaibare dwergrobots de Macarena dansen, zorgrobot Lea komt hem een flesje water brengen, hij demonstreert een vliegend apparaat, dat behalve aardig zoemt, ook in de toekomst misschien bij rampen kan worden ingezet om slachtoffers te zoeken.
Iron Man
Dan komt er een figurant het podium op die in een staalconstructie is gehesen. Hij draagt een zogeheten tilhulp. ‘Kijk, deze doos krijg ik nauwelijks van de grond,’ zegt Abbink, terwijl hij aan een zwarte box sjort. De man met tilhulp doet het nog net niet met zijn pink. Zo zie je maar: ‘Met dit apparaat word je een soort Iron Man.’
Na dit hoogstandje laat Abbink zijn hele circus het podium afwandelen, rollen en vliegen. Abbink heeft weliswaar het meeste show waar meegenomen naar de schouwburg, maar hij is niet de enige die de halve boedel uit het lab heeft meegetorst. Zo is daar bijvoorbeeld evolutionair ecoloog Louise Vet die een complete stellage op het podium heeft uitgestald, die haar verhaal over biologische oorlogsvoering tussen schimmels en bacteriën inzichtelijk maakt.
Essayprijs
Universiteitshoogleraar Robbert Dijkgraaf, die het vermaarde Institute for Advanced Study in Princeton in de Verenigde Staten leidt, nam ook wat mee: de Robbert Dijkgraaf Essayprijs, omdat het ‘ook belangrijk is dat wetenschappers schrijven wat ze doen en wat hen drijft’. Dit jaar gaat de prijs naar filosoof Sylvia Wenmackers.
Maar een van de meest opmerkelijke momenten van het Gala van de Wetenschap – een samenwerking tussen New Scientist, Folia, Het Parool en de Stadsschouwburg Amsterdam – komt alweer van de robotwetenschapper. Hij heeft voor de gelegenheid zijn metalband Cultura Tres meegenomen om voor de zaal vol wetenschappers even lekker weg te scheuren. Als hij achter het drumstel vandaan stapt, trekt hij, zoals het een onderzoeker betaamt conclusies. Een: ‘Dit is het raarste optreden ooit.’ En twee: ‘Dit doet een robot me niet na!’
Altijd op de hoogte blijven van het laatste wetenschapsnieuws? Meld je nu aan voor de New Scientist nieuwsbrief.
Lees ook: