Is wetenschapsnieuws veilig in handen van de commercie, of moet het, als overheidstaak, worden verslagen door journalisten in overheidsdienst? Wat is wetenschapsnieuws eigenlijk waard?
MET EEN VAN mijn favoriete discussiepartners raakte ik verzeild in een oude discussie: die over de ‘betaalmuur’.
Dat woord slaat niet op een muur waaruit je kroketten trekt, maar op de onzichtbare scheidslijn die op sites zoals deze de gratis inhoud scheidt van de betaalde. Want als u de gratis inhoud al leuk vindt — u moest eens weten wat er nog achter de betaalmuur zit.
Ieder mens een persoonlijk dieet
Gezondheidseconoom Milanne Galekop onderzocht gepersonaliseerde diëten. Zijn die echt de moeite en de kosten waard?
‘Je vindt het wel goed als vrijwel alle wetenschapsjournalistiek achter betaalslots staat?’, informeerde Discussiepartner via Twitter.
U moet weten: Discussiepartner werkt bij de VPRO, de omroep die in een vlaag van verdwazing bekendmaakte om zijn poot wetenschap bij het grofvuil te zetten. Dat is stom en krankzinnig, maar tegelijkertijd beticht ik Discussiepartner er wél altijd van dat hij vals concurreert, omdat hij wetenschapsnieuws gratis op internet zet (en wel hier).
Maar daarmee is een hoger belang gemoeid!, is steevast zijn verweer. Wetenschap maakt iedereen slimmer en wordt vaak betaald met belastinggeld, en dus heeft u er recht op om gratis te horen wat die wetenschappers zoal uitspoken. Commerciële hond die ik ben zou ik het graag tegenspreken, maar om eerlijk te zijn ben ik het er gewoon mee eens.
Maar wat is ‘gratis’?
Een jaarabonnement op de Volkskrant kost zo’n 300 euro, maar ook de nieuwssite van de VPRO kost natuurlijk gewoon geld. Zo’n 3,5 ton per jaar, was de omroep zo goed me te melden. Verdeeld over de ongeveer 1,2 miljoen ‘unieke bezoekers’ die de site jaarlijks bezoeken, is dat 30 cent per persoon per jaar. Ik vind het geen geld, voor overwegend hoogwaardige wetenschapsjournalistiek.
Maar zou het ook betekenen dat wetenschap slecht af is, in handen van geldwolven zoals ik?
De VPRO scheidt wekelijks zo’n 6,5 nieuwsberichten af, en 5 korte berichten. De Volkskrant brengt wekelijks zo’n 22 nieuwsberichten, 4 achtergrondverhalen en 14 korte berichten (columns tel ik gemakshalve mee als ‘nieuwsbericht’).
Zodoende is de bezoeker van VPRO-wetenschapsnieuws per bericht 0,05 cent kwijt, en de Volkskrantlezer 14 cent. Als je álle artikelen meetelt, is het tarief zelfs 0,6 cent per artikel. Kijk, dat klinkt alweer een stuk schappelijker.
En de grote troef is dat de Volkskrant óók een website heeft. Die is, leve de commercie, helemaal gratis. En u kunt er uitstekende wetenschapsberichten vinden.
De categorie ‘wetenschap en gezondheid’ bedient u momenteel met zo’n 60 artikelen per week, plus nog eens een stuk of 30 technologieberichten. Helemaal voor nop, met als enige prijs dat u af en toe te zien krijgt dat u de nieuwe Audi A3 Sportback al vanaf 26.900 euro kunt kopen.
Onzin dus dat wetenschapsjournalistiek een kasplantje is dat bescherming behoeft; op sites als die van de Volkskrant behoren ze tot de best gelezen ‘content’, zoals het onsympathiek heet.
Dat is overigens nog altijd wat anders dan zeggen dat de wereld dus prima zonder het wetenschapsnieuws van de VPRO-site kan. Ze vullen elkaar aan en… maar daarover heb ik het een andere keer.
