Een artikel genaamd ‘Get me off your fucking mailing list’ is geaccepteerd door het International Journal of Advanced Computer Technology. Hoewel het artikel voornamelijk als goede grap circuleert op internet, illustreert het wel degelijk een zwakke plek in het wetenschapssysteem.
Voor wetenschappers is het publiceren van hun werk cruciaal. Niet alleen omdat de rest van de wereld zou moeten weten over hun belangrijke resultaten en vondsten, maar ook omdat veel en goed publiceren bijna garant staat voor een mooie baan in de academische wereld. Het is niet voor niets dat de slogan ‘Publish or Perish’ in het leven is geroepen.
Laten we voorop stellen: als je het tot Science, Nature of Cell schopt, heb je waarschijnlijk prachtig werk geleverd. Wie niet direct nobelprijswaardig werk op de plank heeft liggen, kan ook terecht bij minder strenge journals. Niets mis mee – het belang van het verspreiden van kennis staat voorop.
‘Bij mannen ruikt het meer naar kaas, bij vrouwen naar ui’: verrassende verhalen over microben
Ze zitten op je neus, op je bord, in je darmen, onder je voeten. Te klein om met het blote oog te zien, met oneindig veel en ...
Afvoerputje
Helaas heeft de ‘Publish or Perish’-cultuur inmiddels geleid tot een soort afvoerputje van wetenschappelijke bladen: de ‘predatory open-access journal’. Dit type journal mailt wetenschappers met het aanbod hun werk te publiceren tegen betaling. Niet elk blad dat volgens deze formule werkt, publiceert lukrake onzin (PLOS ONE is een voorbeeld van een blad dat zo’n verdienmodel hanteert maar wel degelijk goed werk publiceert). Het probleem is juist dat er journals zijn die zich slechts voordoen als serieuze, hoogkwalitatieve vakbladen die wetenschappelijk verantwoord werk publiceren. Totdat je zoiets ziet.
Publish
In 2005 schreven wetenschappers David Mazieres en Eddie Kohler dit artikel, waarin 863 keer ‘Get me off your fucking mailing list’ staat, in een poging niet langer platgemaild te worden met conferentie-uitnodigingen. Mazieres en Kohler maakten zelfs prachtige illustraties om hun werk te ondersteunen. Sindsdien circuleert het artikel online. De Australische wetenschapper Peter Vamplew stuurde het artikel onlangs naar het International Journal of Advanced Computer Technology, omdat hij hun gespam spuugzat was.
Excellent
Het International Journal of Advanced Computer Technology was blijkbaar zwaar onder de indruk van deze belangrijke vondst, want Vamplew ontving al snel bericht dat het werk geaccepteerd was en voor het luttele bedrag van 150 dollar gepubliceerd zou worden. Normaal gesproken beoordelen vakgenoten, peer reviewers, of wetenschappelijk werk een publicatie waard is. In dit geval kreeg Vamplew bericht dat een anonieme reviewer zijn werk ‘excellent’ vond. Reinste onzin, dus.
Het is niet de eerste keer dat zo’n ‘predatory open-access journal’ door de mand valt. Afgelopen april stuurde een journalist een onbegrijpelijk artikel (over iets met Mars, kanker en bodemonderzoek) naar achttien online journals die winst maken met hun publicaties. Acht bladen accepteerden het artikel.
Perish
Oef. Als beginnend wetenschappers loont het om je tweemaal achter je oren te krabben voordat je in zee gaat met een dergelijke club. ‘Geen publicatie’ staat nog altijd beter op je CV dan ‘een publicatie in het blad dat het fucking-mailing-list-artikel accepteerde’.
Het feit dat deze papers bestaan, legt natuurlijk wel de vinger op een zere plek in ons wetenschapssysteem. Publish or Perish. Er is niet zozeer van een publicatiedrang als publicatieplicht, en de vraag is hoelang wetenschap zich staande houdt onder deze druk. En natuurlijk, wat voor prachtige vondsten we mislopen als alleen zij die het publicatiespelletje mee kunnen spelen kans maken op een glansrijke carrière in de wetenschap.
Lees ook: