Enige tijd geleden werd er rondgebazuind dat er in Eindhoven meer autistische kinderen rondlopen, omdat er meer ‘systeemdenkende’ ouders zijn (Eindhoven heeft een sterke ICT/Techniek gerichte banensector (30%), en de vergeleken steden Haarlem (16%) en Utrecht (17%) niet). Los van dat de cijfers niet helemaal met elkaar in balans zijn – het aantal ICT banen in Eindhoven is 2x zo hoog, maar de prevalentie autisme is 3 tot bijna 4 keer zo hoog – en het feit dat de onderzoekers ook zeggen dat de cijfers nog gevalideerd moeten worden (te vroeg gejuicht, media?), is dit nou eigenlijk wel erg?
Ik had altijd al sterk het gevoel dat autisme een soort glijdende schaal was over opleidingsrichting en intelligentie (met de onhandelbare en weinig kanshebbende uitschieters), maar iedereen met ‘autisme’ wordt behandeld als een van die uitschieters. Het voorkomen van autisme in Eindhoven wordt tussen de regels door uitgelegd als iets positiefs, want het is blijkbaar een goede eigenschap bij bepaalde beroepen. En terecht. Ik ken als bèta-academicus genoeg mensen die ik van licht autisme verdenk (om niet te zeggen mezelf). Het is inderdaad dat extreme systeemdenken, conceptualiseren en zoeken naar ratio en efficiëntie dat die gedachte oproept – maar het zijn ook die eigenschappen die ons wetenschappers maakt en succesvol in wat we doen.
Maar moet dat dan het label autisme krijgen? Dat label gaat namelijk samen met ‘communicatieproblemen’. En ik vind niet, als ik met mijn ‘peers’ praat, dat er ook maar één iemand is met communicatieproblemen; we zijn geïnteresseerd in elkaars werk, leven, we maken (goede!) grapjes, we denken na over de wereld en alles daarin. Prachtig. Maar kom ik op een feestje waar ik de enige universitair opgeleide ben, dan ben ik ineens de ‘communicatiegestoorde’. En daar hebben ze gelijk in: dat oeverloze gepraat zonder inhoud of ratio trek ik niet – laat staan die André van Duin humor.
De dodo terugbrengen kan ook het uitsterven van andere diersoorten helpen voorkomen
Technieken die de dodo weer tot leven moeten wekken, kunnen ook andere bedreigde soorten een steuntje in de rug geven.
Maar zet zo iemand in een groep academici, en dan zijn zij ineens de communicatiegestoorde. Is dat erg? Nee. Maar ik ben niet geneigd zo iemand meteen als autist neer te zetten, en andersom gebeurt dat dus blijkbaar wel. Waarschijnlijk omdat er veel meer niet-academici zijn dan wel universitair geschoolden. Is het niet tijd de kinderen van de Eindhovenaren neer te zetten als slimme kids, die een toekomst hebben in een groeiende en belangrijke sector, in plaats van maar naar de meerderheid van de mensen te kijken, dat als ‘normaal’ neer te zetten – en de rest daarmee een label te geven dat die kansen eigenlijk alleen maar kan beperken?
