Op sommige avonden verander ik in een 15e-eeuwse sluipmoordenaar die over de daken van Rome rent. In het weekend ben ik het meisje dat met haar gigantische robot Deathtrap een exotische planeet verkent. En af en toe ben ik Batman, die het opneemt tegen de Joker.
Ik ben een gamer.
Wat als je personal coach een tablet is?
Wie thuis online een sportcursus volgt, plukt daar net zo goed de vruchten van als wie samen met anderen op locatie sport.
Vanaf het moment dat ik als klein meisje Commander Keen op een floppy kreeg, was ik hopeloos verloren. Ik hou ervan om werelden te verkennen, spannende missies te doen, een scherpschutter of een ninja te spelen. Vroeger waarschuwde m’n moeder me wel eens na een lange computermarathon: ‘Hou eens op, je krijgt nog vierkante ogen!’ Maar als je van gamen slechte ogen krijgt, dan zou ik allang met een driedubbele jampotglazen-bril rondlopen.
Zit er dan überhaupt een waarheid achter de goedbedoelde waarschuwingen? Had ik zonder games zonder contactlenzen door het leven gekund? En verandert het brein van de gamer inderdaad langzaam maar zeker in een slappe massa?
Volgens breinwetenschapper Daphne Bavelier valt dat allemaal wel mee. Sterker nog, in bovenstaande video vertelt ze dat gamen zo zijn goede kanten heeft. Gamers hebben juist betere ogen. Ze kunnen meer details en grijstinten zien. Ze weten conflicten sneller op te lossen, multitasken als de beste, en hebben ongelofelijke tracker skills wanneer ze een bewegend object in de gaten moeten houden.
Bavelier legt dan ook uit hoe je games kunt gebruiken om je brein te trainen. Educatieve games kunnen van ons een slimmer, sneller en handiger mens maken. Dat is natuurlijk fantastisch. Wetenschappelijk briljant, en enorm veelbelovend.
Maar ik moet toegeven, toen ik de opsomming van gamer-talenten hoorde, dacht ik maar één ding.
‘Mooi. Ik heb een voorsprong op de rest wanneer de zombie-apocalypse uitbreekt.’
