Het heeft 69 jaar geduurd, maar eindelijk heeft het beroemde pekdruppelexperiment zijn filmdebuut gemaakt. Het experiment, een van de langstdurende ter wereld, bereikte vorige week zijn climax toen een druppel pek ter grootte van een vinger losraakte van de pekmassa boven hem en in een bekerglas viel. Voor de allereerste keer is de gebeurtenis op video vastgelegd.
Het gefilmde pekdruppelexperiment is in 1944 opgezet bij het Trinity-college in Dublin. De originele versie van het experiment, dat in 1930 van start ging bij de Queensland-universiteit in Australië, heeft al verschillende druppels losgelaten. Maar nog nooit hebben de onderzoekers de druppel ook daadwerkelijk zien vallen. ‘Voorheen had niemand ter wereld een druppel zien vallen’, zegt natuurkundige Shane Bergin, wiens webcam daar op 11 juli verandering in bracht. ‘Het is een van de oudste experimenten ter wereld – een curiositeit.’
Bron: University of Queensland
Stroperig goedje
Het pekdruppelexperiment meet het vloeien van een stuk pek (bitumen) over vele jaren. Het materiaal ziet er bij kamertemperatuur uit als een vaste stof, maar is in werkelijkheid vloeibaar. Het is alleen heel dik in vergelijk met andere vloeistoffen. Natuurkundige Thomas Parnell begon in 1927 het beroemde experiment in Queensland om dat te illustreren. Hij verhitte pek en deed het in een glazen trechter met een stop erin. Nadat het materiaal drie jaar lang had stilgestaan, haalde Parnell de stop eruit zodat het pek begon te stromen. Sindsdien valt er eens per tien jaar een druppel pek uit de trechter. De negende druppel wordt dit jaar verwacht.
‘Er is heel veel mis met de p-waarde’
De p-waarde is tegenintuïtief en wordt vaak onjuist gebruikt, stelt wiskundige Rianne de Heide. We moeten naar een alternatief.
Zowel Parnell als John Mainstone, de huidige opzichter van het Queensland-experiment, hebben nooit een druppel zien vallen. Bij het het Trinity-college hadden de onderzoekers meer geluk. Bergin besloot vorig jaar een webcam op de trechter te richten zodat iedereen ter wereld kon meekijken. Op de video is te zien dat de druppel in twee fases valt. ‘Er was een grote val, en daarna viel een klein draadje dat nog steeds vastzat’, beschrijft Bergin.
Zijn collega’s analyseerden de beelden, en vogelden uit dat hun pek twee miljoen keer zo stroperig is als honing, en twee miljard keer zo stroperig als water.
Dit bericht is gebaseerd op een nieuwsitem van newscientist.com