‘Oumuamua, een ruimterots die van buiten het zonnestelsel komt, zou weleens een ruimtesonde van buitenaardse wezens kunnen zijn. Dat schrijven astronomen van Harvard in een nog niet gepubliceerd artikel. De bewering leidt tot opgetrokken wenkbrauwen in de wetenschappelijke gemeenschap.
‘Oumuamua is een sigaarvormige ruimterots die in oktober 2017 werd ontdekt. Wetenschappers worstelen sindsdien met de identiteit van het object: is ‘Oumuamua een planetoïde of toch een komeet? Zijn baan leek meer komeetachtig dan planetoïdeachtig, maar ‘Oumuamua mist de typische staart waar kometen bekend om zijn.
Uiteindelijk besloot de astronomengemeenschap de rots maar gewoon een ‘interstellair object’ te noemen. Want over één ding zijn de astronomen het eens: ‘Oumuamua komt niet uit het zonnestelsel. Het is onze eerste interstellaire bezoeker.
Europees-Japanse satelliet gaat wolken onderzoeken om klimaatmodellen te verbeteren
Ondanks hun ogenschijnlijke alledaagsheid is er nog veel onbekend over wolken en hun invloed op ons klimaat. De Europees-Japanse Earthcaresatelliet mo ...
Na de korte identiteitscrisis leek het stof te zijn neergedaald rondom ‘Oumuamua. Tot deze week. In een nieuw artikel opperen Harvard-astronomen dat het object een kunstmatige sonde zou kunnen zijn van een buitenaardse beschaving. Het artikel verschijnt op 12 november in het wetenschappelijk tijdschrift Astrophysical Journal Letters, maar is nu al beschikbaar als voorpublicatie.
Lichtzeil
De onderzoekers baseren hun bewering op de snelheid van ‘Oumuamua. Toen de ruimterots in januari het zonnestelsel verliet, leek hij te versnellen. Dat is een typische beweging voor kometen, maar zoals eerder genoemd heeft ‘Oumuamua geen komeetstaart die hem een extra boost zou kunnen geven.
Daarom bogen de astronomen zich over een scenario waarin ‘Oumuamua een lichtzeil heeft: een zeil dat niet door de wind, maar door de stralingsdruk van licht wordt voortgestuwd. Dat zeil, dat de versnelde beweging kan verklaren, zou door een andere beschaving geplaatst moeten zijn.
De Harvard-wetenschappers moeten in hun artikel wel een kunstgreep uitvoeren om het verhaal kloppend te krijgen. Het licht dat ‘Oumuamua reflecteert, lijkt namelijk niet te wijzen op de aanwezigheid van een zeil. Om dat probleem te omzeilen, opperen de auteurs dat het zeil in de loop der jaren veel ruimtestof heeft verzameld, wat lichtreflectie hindert.
Puur speculatief
Andere wetenschappers reageren koeltjes op het buitensporige voorstel. Er is immers geen enkel bewijs dat ‘Oumuamua echt een lichtzeil heeft. Het artikel schetst slechts, puur speculatief, de theoretische mogelijkheid. ‘Net als de meeste andere wetenschappers, zou ik het geweldig vinden als er overtuigend bewijs is voor het bestaan van buitenaards leven, maar dat is dit niet’, zegt astrofysicus Alan Fitzsimmons op phys.org.
Waarom zouden serieuze wetenschappers dan toch met zo’n spectaculaire bewering komen? Astrofysicus Katie Mack heeft daar wel een verklaring voor: met de publicatie van zo’n bewering heb je niets te verliezen, en als je wél gelijk hebt (ook al is de kans miniem), is dat de confrontatie met je met de ogen rollende collega’s meer dan waard.
So if you come up with something in the category of “not *obviously* wrong and also HUGE IF TRUE,” the chance that publishing it will backfire is small, and the low-probability high-reward payoff might be tempting enough to make it worth facing the eye-rolls of your colleagues.
— Katie Mack (@AstroKatie) 6 november 2018