Weer gelukt om de toast aan te laten branden. Ik gaf mezelf altijd de schuld. Ik had weer staan dromen. Een onterecht zelfverwijt, weet ik nu. Toast goed bruin krijgen is namelijk heel erg moeilijk, zo legde Nathan Myhrvold mij uit.
Een wonderlijke man, die Myrvold. Studeerde mathematische economie, promoveerde in de theoretische natuurkunde, postdocte bij Stephen Hawking. Was Chief Technologie Officer bij Microsoft. Heeft nu een bedrijf dat in uitvindingen investeert. Maar bovenal is Myhrvold fanatiek hobbykok.
En hij is niet van het halve werk. Vorig jaar publiceerde hij een waanzinnig kookboek, Modernist Cuisine – 23,7 kilo, 2.438 bladzijden. Met veel aandacht voor de wetenschap van koken – en ook de wetenschap van de edele kunst van het toasten.
Aan den lijve
Ans Hekkenberg zoekt naar manieren om iets dat lastig is om voor te stellen te vertalen naar iets dat je letterlijk aan den lijve ondervindt.
Hier komt-ie: toast is wit. Dat reflecteert straling goed, dus ook de warmtestraling van het broodrooster. Het brood neemt dus maar een klein beetje warmte op. Heel rustig wordt het brood een tintje donkerder. Maar dan. Dat lichtbruin is donkerder dan wit en neemt daardoor de warmtestraling net wat beter op. Dus bruint het brood sneller en makkelijker dan eerst. En dan gaat het ineens razendsnel: bruin – meer straling – donkerbruin – nog meer straling – zwart! Te laat! Alweer!
Een positieve feedbackloop, noemen fysici dat. Een zelfversnellend proces: van wit naar lichtbruin duurt best lang, van lichtbruin naar bruin al korter en van bruin naar zwart is in een zucht gebeurd.
Toast maken komt dus haargenau. Dat legde Myrvold vliegensvlug uit in zijn sprankelende presentatie op de AAAS conferentie in Boston, vorige week.
Nu heb ik zelf natuurkunde gestudeerd. En dit is zulke simpele fysica dat ik het zelf had kunnen verzinnen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik ben geen Myhrvold. Ik sta gewoon te dromen boven het broodrooster en geef daarna mezelf de schuld.
